Het verhaal van de schorpioen en de kikker

De Kikker stond langs de kant van de rivier, klaar om in het water te springen en naar de overkant te zwemmen. ‘Wacht even’, zei de Schorpioen, die plotseling verscheen vanuit de begroeiing langs de waterkant. ‘Ik wil graag naar de overkant, maar ik kan niet zwemmen. Mag ik op jouw rug meeliften, Kikker?’
De Kikker zei: ‘Ik dacht het niet! Ik ken jou, als ik je op mijn rug neem steek je mij met je giftige angel en leg ik het loodje. Nee, dank je feestelijk, zoek maar een andere idioot!’ En hij begon zich alvast af te zetten van de oever.

‘Maar dat zou ik nooit doen!’ riep de Schorpioen. ‘Dat zou ongelooflijk stom zijn. Als ik jou zou steken terwijl jij mij op je rug over de rivier brengt, dan zouden we allebei verdrinken! Nee, wees gerust, ik zal je heus niet steken. Je zou mijn held zijn!’
De Kikker dacht hierover na. Nooit waren Kikkers en Schorpioenen vrienden geweest, en nooit hadden ze een coalitie gevormd. De Schorpioen had een duidelijk voordeel als de Kikker zou meewerken. Maar wat was het voordeel voor hem?
‘Okee’, zei de Kikker. ‘As jij mij niet steekt, en je mij voortaan verdedigt tegen de Ooievaar, de Wezel en de Vos, dan breng ik je naar de overkant.’ ‘Geen probleem, je hoeft maar te kwaken en ik ben er voor je’, antwoordde de Schorpioen.

Zo werd de deal beklonken. De Schorpioen klom op de rug van de Kikker, die meteen naar de overkant begon te zwemmen. Een beetje ongemakkelijk voelde hij zich wel, de klauwtjes van de Schorpioen klemden stevig om zijn schouders. ‘Gaat het nog?’ vroeg de Kikker. ‘Ja hoor, prima’, zei de Schorpioen.

Halverwege de rivier voelde de Kikker plotseling een scherpe steek in zijn zij. De Schorpioen had hem tóch gestoken. ‘Wat doe je nu!’ riep de Kikker, in plotselinge doodsangst. Hij voelde de Schorpioen zich nog steviger aan zijn schouders vastklemmen. In het oor van de Kikker fluisterde de Schorpioen: ‘Het spijt me … Ik kan het niet helpen. Het zit in mijn aard .. .’